1 Ekim 2008 Çarşamba

YİTİK




Yitik bir hikaye bu...Belkide yüreğime anlattığım, avuttuğum yalancı bir masal. Bir varmış, bir yokmuş.

Bir yokmuş ! Vardı evvelimde olmayacak ama gelecekte. Varlığına alışmak an sürerken yokluğu canımı acıta acıta kör bir karanlık gibi lime lime sızıyor içime.

MASAL SON BULDU.

Gerçekle yüzleşme vakti. Meğer yaşam diye kendime kumdan kaleler kurmusum. Bir ömür biriktirdiklerime ufak bir rüzgar yetti. Oturdum yıkıntılarımın kıyısına ayaklarımı sallamaktayım boşlukta...Ne kadar sürer bu boşluk bilmiyorum, Bilmiyorum hiçbirşeyi...

Sen diye ne varsa bildiğim, güvendiğim şimdi onlar benim büyük sızım.Boşluk ne zaman biter , yüreğim bana ne zaman döner bilmem. Şimdi yıkıntılarımın arasında son bir dileğim var.

Unutma Beni...

Seni en çok seveni.Körü körüne seveni unutma. Sakla yüreğinin bir kuytusunda.Zaman zaman çıkar ortaya, hüzünlü bir şarkının nakaratında mesela...

Bense seni gözlerimin karanlığında saklıyacağım.Ve sana söz tüm hüzünlü şarkılarda ben yine sadece sana ağlıcam

1 yorum:

masal bitti dedi ki...
Bu yorum yazar tarafından silindi.