Kurdum kurcaladım, düşündüm düşledim...Yüreğime umut tohumlarıyla, sonsuz hayaller ektim sonunda!
Evet evet dedim böyle olmalı, olacakta...Olması için elimden ne geliyosa yapıcam,yeterince çabalarsam eğer neden olmasın ki!
İnandım seslendirdiklerime, umutları yeşerttim yüreğimde!
Sonra bir bir tökezlemeye başladım düşlerimde...Önce sende yanıldım, beni yanılttın! Sonra hayatın farkına vardım. Onu hiç hesaba katmamıştım ki ben...İplerimi eline verdimi unutmuştum, kuklalığımı...Gizlendiği yerden çıktı hayat! Dur dedi DUR!
Sen ne istiyorsun bilmiyorum, ne diliyorsun...Ama şu bir gerçek ki sen dilemiyorsun, ben sana sunuyorum! Uzun uzun izledim seni, farketmeni bekledim beni! Ama sen herşeyi kendi elinde sandın, ellerimde olduğunun farkına inatla varamadın!
Şimdi şımarık bir çocuk gibi kendine masallar anlatmayı bırak, ve beni sakın yabana atma!
Ben iplerini ne kadar uzun tutarsam o kadar uzağa gidebilirsin unutma, sana ne kadar pencere sunarsam o kadar çok kavuşursun aydınlığa...
Seni yanılttığım için kızıyorsun, belki de küsüyorsun bana biliyorum! Tıpkı diğer yanıltanlara küstüğün gibi...Kendini ilk kendin yanılttın unutma! Başkalarının kanatlarıyla gökyüzünde yer bulamassın kendine, kendini kandırma...Aç gözünü var farkıma! Masallar kitaplarda olur, boşuna arama hayatta!!!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder