Saçma...

Hayat, genzimde yarım kalmış bir cümle...Herkes aşk acısı sanıyor paylaşmak istemediklerimi, kim bilebilirki benim paylaşmadıklarım yaşam sancısı! Tek bir bedende iki ruh sürekli savaş halinde biri mutluluğun kıyılarında yüzüyor, birine mutsuzluk prangalar sunmuş...Hiç bir zaman tam olamıyor! Ne diğerini bırakabiliyor, ne de yoluna devam edebiliyor.Önümde yollar, yanımdaki koltuk yine boş! Tek başına iki ruhla, başedilmiyor.Hayat sunuyor, ruhlar beğenmiyor! Çabamı...Herşey için çok daha fazlası gerekiyor.Cam kenarındayım yine , aralanmış cam, rüzgar gözlerimde...Sevdiğim bir şarkı fonda...Mutluyum daha ne olabilirki, bir kuş geçiyor gökyüzünden, ruhumun biride onunla beraber gitti!
Bir elim bile bırakmış ötekini, sürekli yanımda kim olabilirki! Hayat ayırıyor, doğarken anneden, yaşarken ölümden, ağlarken gözyaşından, tek başına olmayı öğrenmelisin diyor belkide...Ve ne hikmetse gene tek başına olmak en çok zorumuza gidiyor! İnsan kendine sırt dönmüş, asla yüzleşemiyor! Aynanın karşısına geçtinmi hep daha güzel olma çabası daha mutlu olamayacağını yada olmak için çaba gerektiğini bildiğin içinmi...Uyku yerleşmiş gözbebeklerime gene kendi kurduğum düşlerle kendimi kandırıcam, sabah uyandığıma pişman olucam evet...Uyanmak işime gelmeyecek, uyumak ne güzel değilmi? Susmam lazım kelimelerimi belkide, içimde geçmeli bu konuşmalar kağıt kalem bile şahitlik etmemeli...Bana kalmalı bunlar, Yalnız bana ait olanları herkese ait kelimeler ne kadar anlatabilirki!