Babama...

Bana sonsuz kanatlar sunarken sen, hep uçabileceğimi, istersem yapabileceğimi söylemiştin.Ve her defasında hayata gülümsememi...Çardağın altında uzanınca dizlerine, gökyüzü bana ait sanırdım. Bütün bunların sahibi benim! Gücüm herşeye yeter. Yüzümdeki gülümsemeyi almaya yetecek bir gücü henüz keşfetmemiştim.Meğer sen bana güldüğün için ben bunca zaman hayata gülebilmişim.Yüzün yoksa karşımda, benim aynada bir aksim yokmuş baba...Şimdi kanatlarım kırık ve biliyorum ki yeniden uçacağım ben, sen gözlerini açtığında.. Ama acele et olur mu? Uçmayı öğretmiştin sen bana, yerde ayaklarımın üstünde fazla duramayacağım ben.. Şimdi arada bir duvar, ardında sen, önünde ben...Kimse bilemez içerdekinin kıymetini, gülüşünün kimleri iyileştirip kimleri ısıttığını, elindeki huzurun kokusunu mesela kim bilebilir ki ? O koca yüreğin bizi üzmeyecek ben biliyorum. Kaldığımız yerden devam edeceğiz.Bir solukluk aranın ardından...Bu kez ben tutacağım elinden...Rollerimiz değişti!